Ynvictus : Prologue

Kahit mahina, nakakarindi pa rin ang bulung-bulungan. Walang paglagyan ang katahimikan sa mga oras na iyon. Makulimlim ang langit at lahat ay nagdadalamhati. Patapos na ang mga supulturero na ibaon sa lupa ang isang nilalang at ngayo’y inaayos ang lapida kung saan nakaukit ang pagkatao ng isang Pilipinong namatay dahil ka kanyang kabayanihan.

Unti-unting umalis ang mga tao sa lugar na iyon habang isa-isang nahuhulog sa lupa ang ulang kanina pa pinipigil ng langit. Kabayanihan sa tingin ng lahat, ngunit sa isang inang nawalan ng anak, ang pagdadalamhati at galit ay walang paglagyan. Oo, Bayani siya sa patingin ng kanyang mga kaibigan at guro ngunit isa sya’y isa ring anak, may kahinaan at minsan sa kanyang buhay ay sumandal at humangos sa kanyang ina .

Nanginginig na inilagay ng isang ina ang mga bulaklak na hawak nito sa bagong gawang puntod, alay sa anak na mawawalay sa kanya habambuhay. Tumingala ito sandali. Nagdasal at nagisip, ilang sandali pa’y nagkrus at pilit na ngumiti sa puntod  at di naglao’y lumisan.

Tahimik lang na pinanuod ni Inyigo ang kanyang ina na lisanin ang  kanyang puntod. Mahinahon niyang sinundan ng tingin ang babaeng kanyang pinakamamahal. At bago tuluyang mawala sa paningin ang ina, nagsimula siyang magtipak ng kanyang gitara at mag-alay ng kanta.

(itutuloy)

Base sa isang dula na aking sinulat noong college para sa aming DTA , sa awa ni Diyos, na-reject. 😀